Ruimtelijke inspiratie in Corsica

BLOG |​​ Zomervakantie. We zijn in een avontuurlijke bui en na wat motivatie van vrienden besluiten we naar Corsica te gaan. We gaan met de auto want dat vinden de kinderen zo gezellig. De eerste etappe met bestemming Milaan. Daar was ik al eens met wat vrienden en het indrukwekkende bezoek aan de dom destijds wil ik graag delen met mijn gezin. Je kan daar over het dak lopen. Hoe bijzonder!
Deze vakantie is het vooral ontspannen natuurlijk. Maar ik ben ook wel benieuwd hoe in het buitenland omgegaan wordt met de ruimtelijke inrichting. Bij ons vertrek besluit ik er zo af en toe op te gaan letten. Eenmaal in Milaan aangekomen merk ik al direct de eerste verschillen op met Nederland. Er is een hoofdweg richting centrum, drie rijstroken breed. Maar de rechterstrook is eigenlijk helemaal niet te gebruiken omdat daar om de honderd meter een auto met alarmlichten staat. Dat is niet handig en het voelt als een erg dure parkeerstook op deze manier. Later zie ik dat je uitvoegstroken ook zonder problemen als parkeerplaats kan gebruiken. Handig hoor.
Parkeren met een schoenlepel
Parkeren blijkt nog niet zo eenvoudig. Mijn parkeerervaringen op een rij:
  • Ik zie gekleurde parkeervakken. Hier is een plekje maar daar staat een gele lijn omheen, wat betekent dat? Google helpt en dit blijkt voor vergunninghouders. Hmmm verder. Blauw is betalen en wit is vrij parkeren maar die zijn allemaal bezet
  • Een parkeergarage dan maar. Huh, nu moet ik mijn autosleutels inleveren bij een ruige Italiaan en hij zal hem wel even een paar verdiepingen onder de grond stallen. Mijn vertrouwen in de medemens, ook in Italianen, gaat best ver maar dit voelt even niet helemaal fijn
  • Nu een onverharde parkeerplaats waar je gratis kan parkeren. Geen vakken te zien. Heeft iemand een schoenlepel? Die auto van mij krijg ik hier never nooit tussen

Uiteindelijk besluiten we wat verder buiten het centrum te gaan zoeken en daar vinden we toch een prima plekje. Eerst een ijsje en eindelijk richting die prachtige dom.
Hardlopen op een racebaan
Italië is prachtig, maar in juli ook erg warm en best hectisch in de steden. Nu zijn we er helemaal klaar voor. We boeken een nachtboot naar Bastia. Corsica is een paradijs in de Middellandse Zee en dat merk ik zodra we de ferry af zijn. Groene heuvels en bergen, een diepblauwe zee en mooie witte stranden. Ook hier ziet de openbare ruimte er anders uit. Geen snelwegen maar bergweggetjes die soms zo smal zijn dat je op elkaar moet wachten als je wilt passeren.

In de praktijk echter blijkt het wonderwel te functioneren. Ik kijk wat verder voor me uit om tijdig een tegenligger te zien en houd wat meer rekening met de overige weggebruikers. Dat doen zij ook trouwens, fijn. Ook pas ik mijn snelheid maar wat aan en ook dat geeft meer rust. Meteen wat tijd om die wilde zwijnen, geiten en koeien eens wat beter te bekijken, want die lopen hier gewoon over straat. Met een gemiddelde snelheid van ongeveer veertig kilometer per uur moet je hier geen haast hebben maar ach, zo groot is het eiland ook weer niet en het is vakantie! 
Best spannend soms, als ik nu een tegenligger tegenkom heb ik echt wel een probleem!
Ik houd van hardlopen en dat doe ik ook heel graag als ik op vakantie ben. In Nederland is het kiezen tussen een bospad of een fietsroute. Maar hier is geen keus. Ik word regelmatig verbannen naar de smalle berm van een N-weg, waar men met 100 km/u voorbij raast. De oorzaak ligt denk ik in de beperkte ruimte in dit bergachtig gebied. Of zou het iets met prioriteiten te maken hebben? Het wordt gelukkig ruimschoots gecompenseerd door de prachtige vergezichten en het fitte gevoel na afloop. 
Hoe ga je om met andere omstandigheden?
Ik kom er al snel achter dat ongeveer de helft van de wegen die op mijn kaart staan onverhard is. Met een Jeep geen probleem maar die heb ik niet. Mijn stadsauto doet het prima in onze nieuwbouwwijk maar heeft veel moeite met de rotsachtige en vaak steile weggetjes in de bergen. Nadat ik twee keer met de bodemplaat over de grond schuurde, heb ik maar besloten om die onverharde bergweggetjes te mijden. Wat vaker wandelen dan maar en leuke dorpjes bezoeken. Ik bedenk me dat als ik hier zou wonen, ik een ander type auto zou kopen. 

Het is erg warm in Corsica. Zo warm dat ik me afvraag of we wel in het juiste seizoen hier zijn. Gelukkig weten de lokale bewoners wel hoe ze hiermee om moeten gaan. Klimaatadaptatie vanuit hun intrinsieke motivatie ofwel eigenlijk omdat er geen keuze is. Daar kunnen wij nog wat van leren. Deels door de inrichting van hun openbare ruimte maar ook door aanpassing van hun eigen gedrag. Dingen die me opvallen zijn:
  • Dorpen bestaan vaak uit hoogbouw en smalle straten, hierdoor liggen ze een groot deel van de dag volledig in de schaduw
  • Er zijn vaak sproeiers boven terrassen om met waternevel het hoofd koel te houden
  • Ik zie enorme platanen die dicht op elkaar zijn gepland, hele straten vol
  • Het is ’s middags rustig op straat. Mensen zijn in hun koele woningen terwijl wij door een heet stadje slenteren, 's avonds als we naar bed willen worden we wakker gehouden op onze camping, omdat zelfs de kinderen nog super actief zijn

Enfin
Een enkele frustratie over het weggedrag van een haastige Italiaan en ik heb me voor niets zorgen gemaakt over een kras op mijn auto. Het is even wennen maar dan pas ik me toch makkelijk aan aan de omstandigheden. Ook al zijn deze soms flink anders dan bij ons. Het was vooral erg leuk om onze situatie eens te vergelijken met die in het buitenland en wat mij betreft doen we het hier zo gek nog niet. Ik ben eigelijk best wel blij met mijn overzichtelijke buurtje al mis ik de mooie vergezichten nu al.
​
Dit blog is geschreven door Martijn Peters. Adviseur bij Plein Civiel en hardloper.